Niet goed genoeg

De positie van ervaringswerker is er één die lang niet altijd eenvoudig is. Het vraagt om een voortdurend zelfbewustzijn en zelfvertrouwen binnen een omgeving van weerstand en positiestrijd. Persoonlijk heb ik die zelfverzekerheid nooit van nature gehad. Er mogen zijn, durven staan voor wie ik ben, het is al een strijd zolang ik mij kan heugen. Het is een basis die kwetsbaar is en schade heeft opgelopen door ervaringen. Het heeft geen enkel nut dat te bestrijden of te negeren. Ik heb erop gebouwd en het zand verstevigd met nieuwe ervaringen. Ik heb heel hard gewerkt aan mijn herstel en heb mijzelf en anderen bewezen over veel veerkracht te beschikken. Het inzicht ontwikkelen in eigen patronen en mijn interactie met de ander levert een nieuwe mate van zelfregie op. Het innerlijk stemmetje ‘niet goed genoeg’ herken ik en weerspreek ik, maar het is nooit helemaal weg. De functie en positie als ervaringswerker confronteert mij daar extra mee. Het vraagt om een rol waarin je met regelmaat je stem moet verheffen, zaken oneindig moet blijven herhalen en moet ‘bewijzen’ dat je als ervaringswerker van meerwaarde bent. Dat komt bovenop de persoonlijke waarde die ik heb als mens. En alhoewel ik niet in deze strijd terecht wil komen, gebeurt dat toch af en toe.

Als een lente krokus

Hoe meer ik stop met goed genoeg moeten zijn, hoe meer ik word als de krokus in de lente. Mooi, kwetsbaar en krachtig. Hoe dichterbij je komt, hoe mooier de contouren, de zachtheid en de kleur. Zo dichtbij mijzelf mag en kan ik zijn, met verwondering, respect. ‘Houd je van jezelf?’ die vraag kreeg ik van mijn collega’s tijdens de intervisie. Het is een aarzelend ‘ja’, omdat ik dat wel doe maar onder veel voorwaarden en normen. Bijvoorbeeld hoe ik als ervarinbgswerker zou moeten zijn. Maar ook als persoon, als buur, als vriendin, als collega…Terwijl ik als ik naar de bloemen kijk ik gewoon kan zeggen: ‘Ik houd van je’ . Ik ben de bloem, de krokus. De krokus laat zich niet verjagen door tijd, het weer, mensen. Ze is standvastig en bloeit wanneer zij dat wil. De lente krokus belooft herstel en steeds weer een nieuw begin.

Samen

De krokus redt het in haar eentje, maar begeeft zich bij voorkeur onder krokusgenoten. Ze wordt er nog mooier, krachtiger en kleurrijker door. Dat betekent dat ik ook anderen nodig heb en welkom heet in mijn ruimte. Dat ik samen kleur geef aan het geheel. En dat mijn positie niet meer of minder is, maar gelijkwaardig, genoeg. Ik hoef alleen maar te groeien en te bloeien. En natuurlijk vind ik het interessant en nodig om mijzelf te blijven ontwikkelen, mijn vaardigheden te vergroten. Maar in alles ben ik onderdeel van de omgeving, de mensen en de natuur. En precies dat geeft het waardigheid. En schoonheid.